Norka amerykańska w hodowlach i jej dziki odpowiednik
Kryterium różnicującym gatunki rodzime od obcych jest ocena ich pochodzenia. Polega ona na określeniu, czy obecność gatunku na danym obszarze jest skutkiem procesów naturalnych, czy też wynika z działalności człowieka. Wyniki badań genetycznych wskazują, że można już dyskutować o statusie taksonomicznym norki amerykańskiej, wyróżniając norkę dziką, norkę hodowlaną i norkę zdziczałą. Faktem jest, że norka amerykańska utrzymywana w hodowlach znacznie różni się od swojego dzikiego odpowiednika.
Norka amerykańska norce nierówna
Wraz z rozwojem i globalizacją chowu fermowego miały miejsce przypadkowe, jak i zamierzone akty introdukowania norki amerykańskiej poza naturalny zasięg jej występowania, głównie w Europie, Azji i Ameryce Południowej. Wyróżnia się przynajmniej cztery drogi wprowadzenia tego gatunku na nowe tereny: zamierzone introdukcje mające na celu utworzenie łownej populacji zwierząt futerkowych na obszarze dawnego Związku Radzieckiego (Herman, 1979), celowe uwolnienia zwierząt fermowych przez ruchy związane z obroną praw zwierząt (Reynolds i wsp. 2004), dewastacje ferm w trakcie II wojny światowej (Sławoń 1978, Kruska i Sidorovich 2003) oraz przypadkowe ucieczki osobników hodowlanych z ferm (Kaleta 1984, Hammershøj i wsp. 2005, Zalewski i wsp. 2010).
Skąd norka amerykańska wzięła się w środowisku?
W latach 1933-1977 na terenie byłego ZSRR rozpoczęto aklimatyzację i wypuszczono na wolność ponad 21 tys. norek (Birnbaum, 2006).W latach 50. XX w. na Białorusi introdukowano 865 norek amerykańskich, a ich liczebność pod koniec lat 80. szacowano już na 56 000 (Sidorovich, 1993). Jak wynika z analiz przeprowadzonych w 28 krajach europejskich przez Bonesi i Palazon (2007), wspomniane obszary, oraz kraje z nimi sąsiadujące (w tym Polska) charakteryzują się powszechnym występowaniem tego gatunku na ponad 50% terytorium kraju. Jednak badania Fraser i wsp. (2015) wskazują na przykładzie norki amerykańskiej w Szkocji, że gatunek może z czasem kolonizować także mniej korzystne siedliska, co wskazuje potrzebę zachowania czujności wobec ich potencjału do ekspansji, nawet gdy ich dystrybucja wydaje być niezmienna przez pewien czas.
Przeprowadzone dotychczas badania porównawcze wskazują na istotne różnice fenotypowe i genetyczne nie tylko pomiędzy zwierzętami utrzymywanymi na fermach i ich dzikimi przodkami, ale także pomiędzy wywodzącymi się od tych pierwszych, populacjami zdziczałymi, zamieszkującymi tereny poza naturalnym zasięgiem występowania gatunku (Lynch i Hayden, 1995; Belliveau i wsp. 1999; Kruska i Sidorovich 2003; Kidd i wsp. 2009; Tamlin i wsp. 2009; Bowman i wsp. 2012).
Tekst ukazał się pierwotnie w kwartalniku „Zwierzęta Futerkowe” wydawanym przez Polski Związek Hodowców Zwierząt Futerkowych
Napisz do nas
Fachowo udzielimy odpowiedzi na każde pytanie dotyczące hodowli zwierząt futerkowych w Polsce i na świecie